گونه گذاری ، بایدها و نبایدها

زیباسازی چهره قدمتی برابر با حیات انسان بر روی كره خاكی دارد . در گذشته انجام ورزش ها ، استفاده از كرم ها و ماسك های گوناگون به ویژه گیاهی مد نظر بوده و امروزه به واسطه پیشرفت طب ، جراحی ، لیزر و تكنیك های مختلف مثل پروتز و تزریق به زیبا كردن و رفع چروك و یا لك و نیز افزایش حجم اعضا مختلف صورت مثل گونه ، لب كمك كرده است .



ژل ها تركیبات پر كننده ای هستند كه با پر كردن شیارها باعث پر شدن چروك ها ، رفع لاغری دست و صورت ، گودی زیر چشم ها ، افزایش حجم لب ، گونه ، چانه و نیز اندام می شود و این تركیبات حتی برای پر كردن فرو رفتگی های ضایعاتی چون سالك و آبله و .... نیز تغییرات محدود در حالت بینی كاربرد دارند . در واقع ژل ها چروك های عمیق و گودی ها را پر كرده و از آنها برای برجسته كردن گونه و لب استفاده می شود و اثرشان بین ۶ ماه تا ۶ سال می باشد . تركیبات پر كننده به دو نوع موقت و دائمی تقسیم می شوند . ژل های موقت شكل كلاژن هاو هیالورونیك اسیدها بوده و اسامی مختلفی مانند ژوودرم ، رو فیلان ، روی درم ، ماتریدكس و .... دارند . ژل های دائم در اصل همیشگی بوده اما چون بعد از گذشت ۵ تا ۶ سال كوچك تر شده و بافت های بدن نیز تحلیل می روند ، ماندگاری آنها را باید بین ۵ تا ۱۰ سال در نظر گرفت امروز ژلهای دائم به طور عمده شامل پلی آكریل امید و پلی متیل متا كریلات می باشند . مطالعات و تحقیقات متعدد بر روی برخی انواع آن كه در اروپا طی سی سال گذشته استفاده شده نشان داده كه نه تنها هیچ گونه حساسیت ، سرطان زایی ، مسمومیت و .... با آن وجود نداشته بلكه غیر قابل جذب و تجزیه بودن ، تطابق كامل با بافت پیوندی بدن یكنواختی آن نیز به اثبات رسیده است . ژل دائمی با انواع پاژ ( اوكراین ) و آكرامید ( سیویسی ) موجود است . ایجاد عوارضی مثل حساسیت و واكنش نسبت به نوع آكرامید خیلی كم تر است و با توجه به این كه فرمول هر دو ژل دارای ماندگاری یكسانی می باشد ، تفاوت عمده در میزان درجه خلوص و مواد افزودنی به ژل پاژ و بسته بندی و تكنولوژی تولید آن ها بوده و ژل پاژ برای جاهای ظریف مانند لب و خط خنده مناسب نمی باشد . برای گونه هم از ژل پاژ استفاده می شود چون میزان ژل های دیگر مانند آكرامید یك سی سی بوده كه برای گونه كم می باشد زیرا برای لاغری صورت و یا گونه گذاری در هر ظرف نیاز به حداقل ۲ سی سی ژل می باشد و هزینه استفاده از این نوع ژل نیز نسبت به انواع دیگر كم تر است .
در مورد ژل های موقت از آن جایی كه خیلی از این نوع ژل ها نوعی پروتئین بوده و بدن آن ها را به عنوان مواد بیگانه شناسایی نمی كند در نتیجه معمولا عوارضی نیز مشاهده نمی شود و حتی در موارد نادر چنان كه دچار عوارضی بشوند چون به تدریج بدن این مواد را جذب و تجزیه می كند ، هیچ گونه عارضه ماندگاری باقی نخواهد گذاشت .

اما در مورد ژل های دائم گاهی عوارضی همچون حساسیت و حتی عفونت و گاهی جا به جایی ژل مشاهده می شود كه برای پرهیز از‌ آن اولا در مورد افرادی كه سابقه بیماری های اتوایمیون شدید مانند لوپوس و روماتیسم و سندرم نفروتیك و نیز بیماری های سیستمیك مانند دیابت ، بهتر است به طور كلی تزریق انجام نشود . ثانیا برای جاهای ظریف تر بهتر است فقط از انواع مرغوب استفاده شود و ثالثا حجم مقدار ماده تزریق شده زیاد نباشد .